اینجا بدون من

1.امروز عصر بعد از یه دوره رکود و خمودی پاشدم و برنامه ریزی کردم و انقلاب کوچکی به پا شد.معمولا بعد این انقلاب‌ها و تغییرات کوچیک حالم بهتر میشه.همزمان که زیر پلوی سحری رو خاموش کردم چراغ‌ها هم خاموش شد و دراز کشیدم تو تاریکی و "کوچه‌ها، خونه‌ها، تموم عاشقا رفتن از اینجا" رو گوش میکنم.ملودیش رو دوست دارم."یه غربت از جنس سفر، یه جاده‌ی تاریک و دور، منی که پرسه میزنم، تو تاریکی به سوی نور، سرگردونم آی سرگردونم..." اهل منزل؟ تا الان شونصد تا پادشاه رو خواب دیدند لابد!